Ταινίες Τρόμου - είναι να μη γελάς;

© 2004 Paramount Pictures, New Line Cinema

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση για τις κλασικές ταινίες τρόμου, όπως Παρασκευή και 13, Η νύχτα με τις μάσκες, καθώς και τις ταινίες που ακολούθησαν, παραμένοντας πιστές στην παράδοση.

Ο σχολιασμός επικεντρώθηκε στο πόσο παράλογες συμπεριφορές συναντάμε στα θύματα των ενίοτε μανιακών δολοφόνων. Σας παραθέτω ορισμένες παρατηρήσεις.

• Η αθώα ξανθιά, βλέπει τον δολοφόνο να πλησιάζει αργά μα σταθερά - και τί κάνει; Τρέχει να σωθεί; ΟΧΙ! Απλά τον κοιτάει με το μάτι γαρίδα και ουρλιάζει επανειλημμένα σαν σειρήνα πυροσβεστικής.
• Κάποιο από τα θύματα σκοτώνει (νομίζει) τον μανιακό δολοφόνο, συχνά με μια απλή μαχαιριά, ή με μία βελόνα πλεξίματος. Τι κάνει; Φωνάζει βοήθεια; Βγαίνει τρέχοντας απ'το σπίτι; ΟΧΙ! Αράζει απλά στο πάτωμα, με την πλάτη γυρισμένη στο πτώμα, ώστε να αναλογιστεί τι συμβαίνει και να δώσει και μια ευκαιρία στον δολοφόνο να σηκωθεί και να τελειώσει το έργο του.
• Το θύμα γνωρίζει πως ο μανιακός δολοφόνος με το δρεπάνι κυκλοφορεί ελεύθερος. Μέσα στη νύχτα ακούει περίεργους θορύβους στην κουζίνα... ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ κλειδώνει την πόρτα του δωματίου του ενώ παίρνει τηλέφωνο το 100. ΑΠΛΑ χωρίς να ανοίξει κανένα φως, και κρατώντας ως όπλο ένα περιοδικό ποικίλης ύλης - πάει αργά αργά κάτω να ερευνήσει...
• Ποτέ δεν ρωτάνε "Ποιος είναι;" πριν ανοίξουν την πόρτα.
• Πάντα μπαίνουν σε σκοτεινά υπόγεια που υποψιάζονται πως βρίσκεται κάτι απειλητικό, για να σιγουρευτούν...
• Ποτέ δεν σιγουρεύονται πως ο δολοφόνος είναι νεκρός. Αρκεί αυτός να πέσει χάμω. 
• Σχεδόν ποτέ τα θύματα δεν έχουν κινητά τηλέφωνα.
• Όταν τους κυνηγάει κάποιος μέσα στο σπίτι - δεν τρέχουν να βγουν έξω. Τρέχουν να μπουν σε μία ντουλάπα με γρίλιες.
• Σχεδόν ποτέ δεν αντιστέκονται.

Και αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους, που κάποιες ταινίες τρόμου θα προκαλούν πάντα το γέλιο στους πλέον υποψιασμένους θεατές.